اولین کسی که متوجه شد، می‌توان از بیسیم به عنوان یک وسیله ارتباطی استفاده نمود، (گولیلمو ماری )Guglielmo Marconi ( 25آوریل ۱۸۷۴ - ۲۰ ژوئیه ۱۹۳۷) ایتالیایی بود که بعدها به نام مخترع رادیو معروف گردید. وی در سال 1895 اولین خبر رادیویی خود را به وسیله بیسیم در یک فاصله 3 کیلومتری فرستاد. در ژوئن سال 1896 در لندن اولین ایستگاه تلگرافی بدون سیم به کمک امواج الکترونیکی نمایش داده شد. او در سال 1897 به ایتالیا برگشت و یک ارتباط بیسیم بین دو کشتی جنگی در یک مسافت 12کیلومتری ایجاد نمود و بالاخره در سال 1901 درتکمیل اختراع خود موفق گردید، علائم بیسیم را از یک طرف اقیانوس اطلس یعنی از شهر (پل‌دو) در انگلستان به آن طرف اقیانوس اطلس، شهر(سن ژان) آمریکا بفرستد. مردم از اختراع ماری چنان به شور و هیجان‌آمده بودند، که خواستار پخش صدای انسان از رادیو شدند، اما چون لامپ‌های رادیو ضعیف بود سازندگان رادیو باید فکر بهتری می‌کردند. به همین منظور در سال 1906 یک فیزیک‌دان آمریکایی به نام (دو فورست) لامپ سه الکترونی را اختراع کرد که برای رادیو الکتریسیته خیلی قابل استفاه بود. بعد از آن (روبرت فون لیئن) موفق به ساخت لامپ‌های قوی شد، این لامپ‌ها تحول بزرگی در زمینه دستگاههای الکترونیکی به وجود آوردند.در سال 1910 برای اولین بار صدای موسیقی و آواز اپرای (متروپولتین نیویورک) در سراسر آمریکای شمالی شنیده شد. در سال 1913 جمعی از دانشمندان سعی کردند که صدای موزیک درتمام نقاط جهان کاملا شنیده شود، ولی جنگ جهانی اول زحمات آنها رابی نتیجه گذاشت. احتیاجات نظامی در دوران جنگ، استفاده از بیسیم را گسترش داد و در تاریخ 11 نوامبر سال 1918 تلگراف بیسیم نوید پایان جنگ را به همه جهانیان اعلام نمود. تاریخ شروع بهره برداری عمومی از رادیو درسال 1920 میباشد.
نخستین دستگاه پخش رادیو:
اولین دستگاههای پخش منظم رادیویی در سال1920 در انگلستان به کار افتاد و در سال 1926اولین کنفرانس بین المللی رادیویی با شرکت 27کشور جهان، در برلین برپا شد و آیین نامه مقررات ارتباطات رادیویی به تصویب رسید. رشد فزاینده رادیو و مخاطبانش، آن را تبدیل به رسانه‌ای جمعی و فراگیر نمود. ارزانی بهای رادیوهای ترانزیستوری نیز به پیشرفت این رسانه در کشورهای توسعه نیافته کمک کرد. در هر حال در دنیا تقریبا یک میلیارد گیرنده رادیویی وجود دارد، یعنی برای هر چهار نفر یک گیرنده رادیویی موجود میباشد
رادیو در ایران:
تاسیس رادیو در ایران با تلگراف بیسیم ارتباط دارد بنابراین برای درک بهتر از چگونگی تاسیس رادیو نظری می اندازیم به بنیانگزاری تلگراف بیسیم در ایران در اواخر سال 1303 در دویست هزار متر مربع زمینهای (قصر قاجار) مقدمات راه اندازی تلگراف بیسیم توسط وزارت جنگ فراهم شد و نخستین دکل موج بلند به ارتفاع 120 متر که هنوز پایه ان موجود است نصب گردید و در بیست و چهارم اردیبهشت 1304 دستگاه 20 کیلو واتی موج بلند نصب شد و در ششم اردیبهشت 1305کار بیسیم با پخش تلگرافی برای دعوت عمومی برای همکاری به کشورهای مختلف جهان افتتاح گردید. در سال 1307 نصب دو دستگاه موج کوتاه اغاز و در سال 1309 از آانها بهره برداری و مرکز گیرنده به نجف آاباد تهران و مرکز مخابرات به میدان توپخانه منتقل شد.طبق مقرارت ایران ورود دستگاه های مخابراتی و استفاده از آنها تنها در حیطه مسولیت وزارت پست و تلگراف و تلفن بود. این مساله را می توان از مکاتبه شخصی به نام داوود موشه لازار و دایره تجارت داخلی وزارت فلاحت و تجارت و فواید عامه دریافت کرد. آقای داوود موشه لازار ، در جواب مراسله شما مورخه 14 ژوئن 1929(خرداد 1308) راجع به تاسیس دستگاه رادیو در ایران ، اشعار می دارد: ( ورود دستگاه تلگراف و تلفن بیسیم گیرنده و یا مخابره کننده مطالب و الات و اسباب ان جز برای اداره تلگراف بیسیم دولت وقت به طور کلی ممنوع است ، لکن وارد کردن و استفاده از دستگاه های (رادیو کنیر) که فقط برای شنیدن نغمات به کار می رود و همچنین تاسیس سینمای ناطق در ایران با رعایت مقررات مربوط مانعی ندارد). مقدمات تأسیس رادیو تهران فراهم شد. بعد ازصدور فرمان تأسیس رادیو، قرارشد از دو فرستنده موج کوتاه 20کیلوواتی و متوسط 2کیلوواتی وزارت پست و تلگراف و تلفن، که برای ارسال تلگراف بیسیم توسط کارخانه آلمانی تلفونکنtelefunken دربیسیم قصر، نصب شده بود استفاده شود . برای آمادگی پخش برنامه پس ازافتتاح رادیو جمعی ازاستادان و نویسندگان عالی قدر ازجمله استاد سعید نفیسی و دکترذبیح الله صفا و عده ای از بانوان روشنفکر یک سلسله گفتارهای ادبی، تاریخی، جغرافیایی، اجتماعی و خانه داری را قبلاً تهیه کرده بودند به طوریکه احتیاجات رادیو را برای مدت سه ماه تأمین می کرد. عده ای مترجم و ماشین نویس را هم استخدام شدند و برای انتخاب گوینده درباشگاه افسران و با حضور عده ای از دانشمندان و ادبا و متخصصان صوت (ازجمله عده ای آلمانی) جلساتی تشکیل شد و امتحانات دقیقی به عمل آمد. کارهای فنی رادیو با وزرات پست و تلگراف و تلفن( آقای ابراهیم علم، شوکت الملک وزیرپست و تلگراف و تلفن بودند) بود و امورمربوط به دستگاههای فرستنده و استودیو زیرنظرآقای دکتر داریوش، رئیس کل بیسیم اداره می شد. موسیقی زیرنظر سرگرد غلام حسین مین باشیان رئیس مدرسه عالی موسیقی بود و بودجه رادیو که فقط هشتاد هزارتومان بود توسط سازمان پرورش افکارتأمین می شد. بعد ازفراهم شدن مقدمات، بالاخره رادیو درساعت ده با مداد روز4اردیبهشت 1319افتتاح شد.
درشروع کارساختمان رادیو ازدو طبقه در بیسیم قصرتشکیل می شد، که طبقه اول شامل یک اتاق انتظار و دستگاههای فرستنده و تقویت کننده بود و طبقه دوم ازیک اتاق که با نصب پرده درسقف و دوبل کردن در ورودی و خروجی و سیمان کاری دیوارهای داخلی به صورت استودیو درآمده بود. تاسال 1342که کل تشکیلات رادیو به وزارت اطلاعات منتقل شد و این وضعیت تا ایجاد سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران» در سال1350ادامه داشت. اداره و تشکیلات رادیو به این نامها خوانده می شد: انتشارات و تبلیغات»، رادیو و خبرگزاری»، انتشارات و رادیو»، انتشارات و اطلاعات» و اداره کل انتشارات و رادیو».ازسال1319تا سال1327برنامه های رادیو درهمان استودیوی اولیه اجرا و پخش می شد. ولی فاصله نه کیلومتری فرستند ه ازشهر و وجود تنها یک اتومبیل برای رفت و آمد اعضای ارکستر و گویندگان باعث شد واقع درضلع غربی میدان توپخانه درجوار اداره راهنمایی و رانندگی محلی در نظر گرفته شود.درمیدان ارک دو استودیوی کوچک ساختند که اخبارازآن محل پخش می شد.
توسعه رادیو در ایران:
در بدو تاسیس، رادیو تهران دارای دو فرستنده که یکی برای موج متوسط و دیگری برای موج کوتاه بود، برای پخش برنامه‌های خود از یک استودیو در محل اداره بیسیم استفاده می‌کرد. در سال 1336 نام رادیو تهران به رادیو ایران تبدیل و بعدها در جنب رادیو ایران فرستنده دومی بنام رادیو تهران نیز مشغول به کار گردید که در آغاز امر تنها موسیقی از آن پخش می‌شد. اداره رادیو در بدو تاسیس به اداره کل انتشارات و تبلیغات به مدیریت دکتر (عیسی صدیق اعلم)، استاد دانشگاه واگذار شد.
اهداف و وظایف این اداره عبارت بودند از:
- تعیین ت و خط مشی رادیو
- توسعه فرهنگ عمومی و آشنا کردن مردم به اصول زندگی نوین
- توجه به وحدت ملی، مبانی ملیت و حفظ استقلال
- شرح تحولات کشور
- رعایت کامل ت دولت در انتشار اخبار
- تاسیس مدرسه برای تربیت خطیب، قصه‌گو، شاهنامه خوان نصب رادیو و بلندگوی عمومی در مرکز شهر
- تاسیس مدرسه هنرپیشگی
از میان فرهنگیان و هنرمندان شایسته وبا ذوق اولین کارکنان رادیو انتخاب و از سایر وزارتخانه‌ها به اداره کل‌انتشارات و تبلیغات منتقل شده و مشغول به فعالیت گردیدند. استاد محمد حجازی ملقب به مطیع‌الدوله(نویسنده و داستان‌نویس)، عبدالرحمن فرامرزی(نویسنده و مدیر رومه کیهان) حسینقلی مستعان(داستان‌نویس)، ابوالقاسم پاینده (نویسنده)،ابوالقاسم اعتصام‌زاده و مشفق همدانی (مترجم) همچنین برای تعیین خط مشی و ت رادیو، شورای عالی انتشارات بر پا شد که اعضای آن
عبارت بود از: علامه محمد قزوینی، محمد علی‌فروغی (ذکاء الملک)، دکتر قائم غنی، دکتر علی‌اکبر ی (رییس دانشگاه تهران) دکتر رضا زاده‌شفق، دکتر محمود افشار و استاد علینقی وزیری تشکیل شد
بخش خبر
مسئول تهیه و پخش اخبار رادیو، خبرگزاری پارس بود، که روزگاری آژانس پارس، نام داشت. در ابتدای کار، آژانس پارس اخبار رومه‌ها را قیچی می‌کرد و به دست گویندگان رادیو می‌داد.اما ر فته رفته، پس از پنج سال، این آژانس به یک‌خبرگزاری جدی تبدیل شد که علاوه بر تهیه وپخش اخبار رادیویی، هر روز چهار شماره بولتن صبح و عصر از اخبار ایران و جهان تهیه می‌کرد وبه رایگان در اختیار رومه‌ها قرار می‌داد. گزارش‌های رادیویی نیز یا از طریق فرستنده سیاربه طور زنده پخش می‌شد و یا جریان رویداد، روی نوار، ضبط و در بخش اخبار از رادیو پخش می‌گردید. اخبار خارجی از طریق تله تایپ (دستگاه خودکارخبرگیری) که نقش خبرنگار را بازی می‌کرد، دریافت و سپس توسط مترجمان در مدت کوتاهی ترجمه و برای تنظیم خبر رادیویی‌تحویل سردبیر اخبار می‌شد. پس از تنظیم رادیویی، توسط مسئولان خبرگزاری کنترل وبرای پخش به استودیوی رادیو ایران تحویل‌می‌شد. ناگفته نماند از سال 25 تا 38 نیز به مرورهر استانی برای خود (زیر نظر اداره کل انتشارت ورادیو) اقدام به تاسیس رادیو نمود.
صدای‌جمهوری اسلامی ایران :
پس از انقلاب اسلامی، نام سازمان رادیو تلویزیون ملی ایران تبدیل به صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران شد. ریاست این سازمان هر پنج سال یک بار توسط رهبر انتخاب میشود، بالاترین مقام رادیو، معاون رییس سازمان در حوزه صدا میباشد. هدف صدا و سیمای جمهوری اسلامی، انتقال و انتشار پیام به جامعه میباشد، که بسیار متمرکز و منسجم در این امر تلاش می‌کند. امروزه رادیو مانند یکی از اعضاء خانواده‌ها میباشد. همچون مصاحبی مهربان آنچه را که شما می‌خواهید در اختیارتان قرار می‌دهد و اگرنیازی به آن نداشته باشید به سادگی با فشار دگمه‌ای می‌توانید آن را کنار بگذارید. هنگام کارکردن نیازی نیست تمام توجه شما به آن باشد، کافی است گوش‌هایتان را کمی تیز کنید، تاآنچه را که دوست دارید بشنوید و لذت ببرید.
و اما رادیو ویت ویت :
رادیو اینترنتی، همانند رادیو معمولی می باشد با این تفاوت که از طریق اینترنت انتشار می یابد. با توجه به پیشرفت جوامع در استفاده از اینترنت ، رادیو اینترنتی راه حل بسیار مناسبی برای انتشار قوی تر اطلاعات به صورت سمعی می باشد. رادیو و تلویزیون اینترنتی بخشی از امکانات شبکه جهانی است که روزانه تعداد بسیاری از مشترکین در سراسر دنیا از آن استفاده می کنند و می تواند جایگزین مناسبی برای سیستم عادی آن باشد. هم اکنون تمامی شبکه های رادیویی کشور از شبکه جهانی اینترنت قابل دریافت هستند ضمنا وب سایت شبکه های رادیویی قابلیت آرشیو برنامه های هرشبکه و در اختیار قرار دادن آنها به مخاطبان خود را دارند. رادیو ویت ویت نیز یکی از انبوه بیشمار این رادیو هاست که تلاش دارد بی هیچگونه جهت گیری ی تنها در مسیر تغییر ذایقه مخاطبین سنتی رادیو و ایجاد اشتیاق در مخاطبین دور افتاده از این رسانه گام بردارد . بی شک اگر همت عالی شما همراهان بدرقه راهمان و پیشنهادات و انتقادات شما عزیزان چراغ پیش رویمان باشد رسیدن به مقصود سهل خواهد بود .
از دیرباز طنز یکی از موثرترین ابزار موجود جهت بیان حقایقی بوده است که هنرمند از بیان بی واسطه ی آن بنابر هر دلیلی معذور بوده است . مراجع ، طنز را سخنی می دانند که مخاطب را پس از خنداندن به فکر وا می دارد . و یا به بیانی ساده تر ، طنز همان اندیشه ای است که گاه در لابلای رکیک ترین شوخی ها نهفته است . هزل یکی از شاخه های مرتبط به طنز است که در لغت به معنای مزاح‌کردن ، شوخی ، سخن‌بیهوده ، سخن‌غیرجدی و در کلام اهل ادب به تمسخر هر آنچه هست بوسیله رکیک ترین واژه ها اطلاق می گردد .
ز کو. برون کشم این کی . و در ک . اندازم
کــه گـفـته اند نـکـویـی کــن و در آب انداز .
وقتی سخن از " رکیک ترین " به میان می آوریم دوستان باید به خاطر داشته باشند که منظور از این کلام ، تنها اشاره شاعر به اعضاء و اندام ممنوعه و گاها مناسبات جنسی نمی باشد . بلکه این مضمون ، تمام ابعاد هزل را دربرمی گیرد . هجو و هزل در ادبیات کلاسیک و حتی معاصر ما غالبا جنبه شوخی بین شاعران و دوستان و نزدیکان آنان و یا جنبه تعرض از طرف شاعر به مخلفان او داشته است . اگر چه برخی از شاعران به حدی در هجو و هزل مبالغه کرده و به آن توجه داشته اند که در همه دوره های اول بعد به لقب شاعران هجو گوی بد زبان شناخته شده اند . مانند سوزنی، حکیم جلال، کوشککی، روحی، ولوالجی، انوری و نظائر آنان . خلاصة کلام آنکه وضع اجتماعی نابهنجار ایران در قرون گذشته و معاصر وسیله موثر در ترویج هجو و هزل بیان شاعران شده بود . سخن را کمی ساده تر می کنیم . هزل در ادبیات معاصر ما اگر چه به علت خطوط قرمز اجتماعی و محدودیت های دینی در انزوا به سر می برده است ولی باری به هرجهت کمتر شاعری را می توان یافت که لااقل چند بیتی به رسم طبع آزمایی در این وادیه قلم نزده باشد . هزل یکی از برنده ترین ابزار گوشمالی مسند نشینان ستم و آیینه تمام رخ تلخ ترین حقایق است . گاهی چون تیری از چله شوخی های عامیانه رها می شود و گاهی نیز بی محابا مثلا بر سینه ممنوعه ها فرو می نشیند .
ادبیات در ایران پیش از اسلام به سروده‌های اوستا در حدود ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد بازمی‌گردد. این سروده‌ها که بخشی از سنت شفاهی ایرانیان باستان بوده‌اند سینه به سینه جابجا شده و بعدها بخش‌های کتاب اوستا را در دوران ساسانی پدیدآوردند. اوزان باستانی شعر در ایران ضربی وهجاییبودند و به نظر می‌رسد این شیوه در زبان فارسی باستان نیز مورد استفاده بوده‌است. در دورهٔ اشکانیان ادبیات ایران تحت تأثیر نفوذ هلنیسم دچار دگرگونی شد. خنیاگران پارتی سرودهای محلّی را که تا پس از اسلام نام پهلوی نیز داشتند می‌خواندند و این گونه شعر با ابزارهای موسیقیهمراه می‌شده‌است. با نفوذ فرهنگ مانوی در ممالک ایران و هنرگرایی آنان گونه‌ای ادبیات شعرگونه مانوی به زبان‌های پارسی ، پارتی ، سغدی و میانه در ایران پدید آمد. در آثار به دست آمده از واحهٔ تورفان در کشور چین آثار فارسی زیادی کشف شده که به این گفتار بازمی‌گردند. در دوران ساسانیان نگارش بهبود یافت و آثار فقهی و دینی و داستانی زیادی به نگارش درآمد که برخی مانند درخت اسوریک، یادگار زریران (هردو از دورهٔ اشکانی)، کارنامه اردشیر بابکان و ماتبکان یوشت دارای جنبه‌های ادبی نیز بودند. با فروپاشی شاهنشاهی ساسانی بسیاری از این متون از میان رفت و برخی نیز توسط زرتشتیان نجات یافت و بیشتر به هندوستان جابجا گردید که امروزه به ادبیات پهلویشهرت دارند. خط مورد استفاده در دوران پیش از اسلام برای نگارش آثار ادبی خط پهلوی ، مانی و سغدی بوده‌است و برخی آثار هم به پازند نوشته شده و به دین دبیره بوده‌اند. گاهی بهرام گور شاه ساسانی را دارای ذوق شاعرانه توصیف کرده و ابیاتی را بدو منسوب ساخته‌اند؛ مانند:
ادبیّات فارسی یا ادبیات پارسی به ادبیاتی گفته میشود که به زبان فارسی نوشته شده باشد. ادبیات فارسی تاریخی هزار و صد ساله دارد. شعر و نثر فارسی دو گونه اصلی در ادب فارسی هستند. برخی کتاب‌های کُهن در موضوعات غیرادبی مانند تاریخ ، طب و مناجات و علوم گوناگون نیز دارای ارزش ادبی هستند و با گذشت زمان در دسته آثار کلاسیک ادبیات فارسی قرار گرفته‌اند.
ادبیات فارسی ریشه در ادبیات باستانی ایران دارد که تحت تأثیر متون اوستایی در دوران ساسانی به زبان‌های پارسی میانه و پهلوی اشکانی پدید آمد. ادبیات فارسی نو نیز پس از اسلام و با الگوبرداری از ادبیات عربی در نظم و ریشه‌های دبیری و نویسندگی دوران ساسانی که ادبیات منثور عربی را ایجاد کرده بود در زمینه نثر متولد شد. ادبیات فارسی نیز به همان سبک باستانی خود ادامه یافت.
ادبیات فارسی موضوعاتی مانند حماسه و روایات و اساطیر ایرانی و غیر ایرانی، مذهب و عرفان، روایت‌های عاشقانه، فلسفه و اخلاق و نظایر آن را در برمی‌گیرد. برپایه موضوع مورد کاربرد در یک آفریده ادبی فارسی آن را در گستره ادبیات حماسی، غنایی، تعلیمی یا نمایشی قرار می‌گیرد.
ادبیات فارسی چهره‌های بین‌المللی شناخته شده‌ای دارد که بیشتر آنها شاعران سده‌های میانه هستند. از این میان می‌توان به رودکی ، فردوسی ، نظامی ، خیام ، سعدی ، مولانا و حافظ اشاره کرد. گوته بر این باور است ادبیات فارسی، یکی از چهار ارکان ادبیات بشر است
درباره این سایت